Στον αγώνα για το ψωμί

«Τον πατέρα μου τον έπιασαν... Πήγαμε στη φυλακή, μα δε μας είπαν τίποτα. Δεν έχουμε καθόλου νέα του». «Κι ίσως δε θα έχετε ποτέ. Οι περισσότεροι που συλλαμβάνονται δεν ξαναδίνουν σημεία ζωής. Απλά εξαφανίζονται. Έχω ένα θείο που εξαφανίστηκε». Η Παρβάνα άρπαξε το μπράτσο της Σόζια και την ανάγκασε να σταματήσει το βάδισμα. «Ο δικός μου πατέρας θα γυρίσει» είπε. «Θα γυρίσει!» Η Παρβάνα ανήκει στα προνομιούχα παιδιά του Αφγανιστάν. Και οι δύο γονείς της έχουν κάνει πανεπιστημιακές σπουδές. Η ίδια, στα έντεκά της χρόνια, ξέρει να διαβάζει και να γράφει τις δύο γλώσσες της χώρας της. Ακόμα κι αφότου οι Ταλιμπάν έκλεισαν μέσα στα σπίτια τους όλες τις γυναίκες και τα κορίτσια, το 1996, εκείνη βγαίνει καθημερινά με τον πατέρα της στην αγορά και τον βλέπει να βγάζει το ψωμί τους σαν αναγνώστης και γραφέας επιστολών για τους πολλούς αναλφάβητους του τόπου. Τι γίνεται όμως όταν η οικογένεια μένει χωρίς αρσενικά μέλη; Όταν τελειώσουν οι λιγοστές οικονομίες, ποιος θα δουλέψει, αφού μόνο οι άντρες μπορούν να κυκλοφορούν έξω; Η Παρβάνα αγωνίζεται στα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής της να επιβιώσει μέσα σ' αυτές τις συνθήκες και να κρατήσει ζωντανούς τους δικούς της. Ο αγώνας της Παρβάνα δεν έχει τίποτε το ηρωικό, είναι ο αγώνας για το ψωμί. Η Ντέμπορα Έλλις επισκέφθηκε αφγανικά στρατόπεδα προσφύγων και άκουσε πολλές ιστορίες σαν την ιστορία της Παρβάνα. Όλα τα συγγραφικά δικαιώματα από το βιβλίο αυτό θα δοθούν στον οργανισμό Οι Γυναίκες για τις Γυναίκες του Αφγανιστάν.