Χωρίς αίμα

Στο ξάγναντο, το παλιό υποστατικό του Μάτο Ρούιο στεκόταν σβηστό, λαξεμένο σε μαύρο φόντο, κόντρα στο φως του δειλινού. Μοναδικό στίγμα στο αδειανό περίγραμμα του κάμπου. Οι τέσσερις άντρες έφτασαν με μια παλιά Μερσεντές. Ο δρόμος ήταν σκαμμένος και ξερός - ένας φτωχός αγροτικός δρόμος. Από το υποστατικό, ο Μανουέλ Ρόκα τούς είδε. Πλησίασε στο παράθυρο. Πρώτα είδε τη στήλη της σκόνης να υψώνεται πάνω από τις κορφές του καλαμποκιού. Ύστερα άκουσε τον ήχο της μηχανής. Κανένας δεν είχε πια αυτοκίνητο σ' εκείνα τα μέρη. Ο Μανουέλ Ρόκα το ήξερε αυτό. Είδε τη Μερσεντές να ξεμυτίζει στο βάθος κι έπειτα να εξαφανίζεται πίσω από μια αράδα βελανιδιές. Ύστερα έπαψε να κοιτάζει. Στράφηκε προς το τραπέζι κι ακούμπησε το χέρι του στο κεφάλι της κόρης. Σήκω, της είπε. Πήρε ένα κλειδί από την τσέπη, το απίθωσε στο τραπέζι κι έκανε ένα νεύμα στο γιο. Αμέσως, είπε το αγόρι. Ήταν παιδιά, δύο παιδάκια. «Τα μυθιστορήματα του Μπαρίκκο κατοικούν σ' έναν τόπο ανάμεσα στο μύθο και στο σουρεαλισμό, με μια υπόγεια ποιητικότητα κι ένα υπαρξιακό μπλακ χιούμορ. Το Μετάξι, παρά την τεράστια διεθνή του επιτυχία, διατήρησε τον καλτ χαρακτήρα του. Το Χωρίς αίμα είναι μια επιστροφή στη λιτότητα και τη συντομία της φόρμας που έκανε το Μετάξι τόσο γοητευτικό και εκθαμβωτικά ωραίο...» Eφ. Observer «Η πεμπτουσία του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος περιλαμβάνεται ολόκληρη σ' αυτό το ολιγοσέλιδο έργο». Εφ. Guardian «Ένα σύγχρονο παραμύθι για ενήλικες... ο Μπαρίκκο είναι ο νέος Χανς Κρίστιαν Αντερσεν». Εφ. Daily Mail