Το κρασί των δειλών

— Τι ’ναι, Νίκο;

— Ξέρεις τι τρέχει; μου λέει κολλώντας τα χείλη του στ’ αυτί μου.

— Δεν ξέρω…, του απαντώ. [...]

— Σκοτώσανε έναν υπουργό!

— Πώς;;

Ο φίλος έψαξε με τα μάτια να δει αν τον άκουσαν.

— Πότε;

— Προχτές τη νύχτα. Της Δικαιοσύνης. Μου το σφύριξε ο γιος της σπιτονοικοκυράς μας, ο Στέφανος ο Παπαγιωργάκης, καθώς γέμιζε το λαγήνι του στη βρύση. Ανεβήκαμε τη σκάλα αμίλητοι. Κοντά στην πόρτα έσκυψα στ’ αυτί του.

— Δεν είν’ ανάγκη να πεις τίποτα πουθενά, του λέω. Εγώ περιμένω κι άλλα.

Ικαρία, Ασφάλεια, Βούρλα, Μακρόνησος... Η εμπειρία ζωής του Μενέλαου Λουντέμη στους χώρους εκτοπισμού και «αναμόρφωσης» αντιφρονούντων στο μετεμφυλιακό καθεστώς. Στα ασφυκτικά όρια της εξορίας και της φυλακής, ο συγγραφέας συνθέτει ένα μωσαϊκό χαρακτήρων –ο αγωνιστής, ο χωροφύλακας, ο χαφιές, ο περιθωριακός, ο προοδευτικός ιερέας– που συνυπάρχουν σε έναν χώρο-μικρογραφία της κοινωνίας των πρώτων χρόνων μετά τον Εμφύλιο, αλληλεπιδρούν και συνιστούν «καθρέφτη» μιας δύσκολης περιόδου της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.